społeczeństwo.

w dzisiejszym świecie tak trudno o normalność.
panuje wszechmocny chaos na wszystkich
tematycznych frontach.
wszystko ocieka seksem, który nie ma niczego
wnosić, ani ekscytacji,
czy lawiny emocji, lecz po prostu ma być.
drażni mnie to.
ludzie stają się być odporni na problemy innych,
które pewnie i ich poniekąd się tyczą.
nie chcą przyznawać się do błędów, które popełnili
i za które anonimowo z ukrycia płacą.
stają się konkurencją, chcą dążyć do czegoś,
pokonać cię i zdeptać.
chcą być bezkonkurencyjnie lepsi.
cały czas wydaję mi się, że nasza cywilizacja,
szuka, dąży do zaznajomienia się
z kimś słabszym od siebie, by poczuć się lepszym,
bardziej wytrzymalszym.
przecież każdy z nas jest inny, jeden
wytrzymuje więcej, drugi mniej,
jeden jest skryty, drugi otwarty.
na tym polega istota cywilizacji, różnimy się.
kiedy już przestaje wierzyć w to, że ktoś taki jeszcze jest.
normalny w istocie rzeczy.
poznaję osobę, która niszczy tą moją
wytworzoną z obserwacji diagnozę świata.
jest tak strasznie wyjątkowa, inna niż wszyscy.
oniemiałam z wrażenia, gdy poznałam osobę
tak mi bliską, pokrewną duszę.
wyznającą te same wartości, ma podobne pragnienia.
kłócącą i nie chcącą pozwolić ludzkości na
taka zniewagę dla świata.
chce ratować zagubione duszyczki,
podnosić tych zdeptanych,
nie mających już nadziei na lepsze jutro.
chce spotykać więcej takich dobrych osób z takim
przesłaniem dla świata. chce z nimi ratować świat,
przed zagładą, którą sami stworzyliśmy i tworzymy,
zwiększając jej rozmiary...


musicie posłuchać:
Joy Williams & Jeremy Bose - Speaking a Dead Language (zakochałam się! <3)





nie dajmy się zwariować światu...