maski

nie potrafię już dłużej czekać, tęsknić, gnić z bolesnego uczucia pustki. nie jestem silna, jestem słaba, powłoka twardej osoby powoli kurczy się i dziurawi, przepuszcza wszystkie bolesne emocje do środka. nie potrafię dłużej znieść, tego dręczącego mnie uczucia, odrzucenia. czuję, że utknęłam na jakimś etapie i nie mogę się z niego ruszyć bez uścisku Twojej dłoni w mojej, która podciągnie mnie do góry, tym samym pozwalając mi się przedostać do kolejnego... nie zniosę tego. z moich oczu wypływają już ostatnie łzy, serce krwawi, zapas chusteczek kurczy się z kolejnym potokiem przypływających myśli, które kotłują się niemiłosiernie w mojej głowie. wszyscy dookoła są weseli, dlaczego ja muszę być smutna? spowoduj by na mojej twarzy pojawił się uśmiech. zawsze chciałam mieć kogoś kto będzie przy mnie blisko, do którego będę mogła pójść o obojętnie której godzinie, przesiedzieć cały dzień i całą noc z kubkiem gorącej herbaty u jego boku, wyżalając się, śmiejąc się przez łzy, roztrząsając problemy na kawałki, minimalizować je wraz z każdą radą, wsparciem, uczuciem otuchy z jego strony. tak bardzo tego chciałam. mam ciebie, ale teraz i tak jesteś ode mnie daleko. cierpię, a moja dusza przechodzi katorżnicze męczarnie. jak odnaleźć spokój? pomóż mi proszę. nie potrafię się przyznać do bólu przy tobie, przyodziewam maski, zdejmij je wszystkie, proszę!