samotny spacer na uporczywe myśli...

na dworze kilku stopniowy mróz -nie zważam na to. ubrana w mój czarny, ciepły płaszcz, z czapką na głowie, szyją owinięta grubym, wełnianym, brązowym szalem, wybieram się na spacer. nie wiem dlaczego, ale strasznie chce mi się spacerować. nie będę sama, będą ze mną wszystkie myśli, te mniej i bardziej uporczywe. z coldplayem w uszach będę spacerować po wszystkich krętych uliczkach mojego zimnego, ciemnego miasta. chce uśmiechać się do wszystkich szczęśliwych, mijających mnie par, dodawać otuchy zatroskanym i zziębniętym ludziom. pragnę być wysłannikiem ciepła zimą, natomiast zimna latem. moje poliki parzą, emanują gorącem, choć dociera do nich niespotykanie zimna temperatura. palce u nóg skostniały, pomimo długich karmelowych kozaków, zresztą u rąk też. nie przyjmuję się tym, mój mózg chce się dotlenić, zacząć racjonalnie myśleć. hardo przedzieram się przez kolejny powiew mroźnego powietrza. nie wiem dlaczego, ale nie potrafię już żyć bez muzyki, zawsze jest przy mnie, w każdy dzień, nieustannie. przyzwyczaiłam się, a może i uzależniłam się od niej... wydaje mi się, że polubiłam zimę, za to, że nie muszę obawiać się spotkania ze znajomymi, gdyż właśnie siedzą w domach, owinięci w ciepłe bluzy, czy to przed telewizorem, czy komputerem. nie ma wśród nich odważnych którzy poszliby na spacer, ot tak, pomyśleć w niemiłosierny chłód. kończy się już ostatnia piosenka, dźwięki delikatnie kończą swoje brzmienie...otwieram bramę, wchodzę na podwórko i znów kolejne drzwi, aż w końcu drzwi, drzwi prowadzące do mojego, ciepłego, przytulnego domu, cytrynowej herbaty i muzyki...


tym razem nie Coldplay, tylko Pete Yorn - Lose You <3 (klik)